سلام دوستان و همکاران!

این شعر را در تاریخ 28 مرداد 85 وقتی در بیمارستان ولی عصر رزن همدان، پیام آور بهداشت بودم برای دخترکی که بی کس و کار بود سروده ام. می دانم که به مسایل صنفی پرستاران ربطی ندارد ولی عمق شغل مارا بیان می کند پس بخوانید و از تنوع ایجاد شده لذت ببرید:

 

باز هم رویای تاریکم

از گل روی تو روشن شد

باز یادت سر زد از قلبم

همدم تنهایی من شد

*********************

کنج تختی بی کس و غمگین

باز چشمانش به در مانده است

سالهای سال پیش از این

طفل تنها بی پدر مانده است

**********************

او اسیر درد تنهایی

من به فکر سرفه های او

او غمش از بی کسی بسیار

من فقط فکر سرم، دارو....

**********************

از نگاهش شعله می روید

خرمن جانم ولی خیس است

او فرشته می شناسد لیک

ذهن من درگیر ابلیس است

*********************

دستهای کوچکش هر دم

دستهایی مهربان جوید

با طنین هر صدای پا

در نگاهش شوق می روید

***********************

من ولی غرق غم خویشم

فکر پولی که نمی گیرم

فکر کار سخت و جان فرسا

با خودم هر لحظه درگیرم

*********************

بی گمان تنهایی او را

هیچ کس از او نمی گیرد

عاقبت از فرط تنهایی

کنج قلب خویش می میرد

********************

شربتش را بردم اما واااای

شعله ای در جان من افتاد

اشک در چشمان او پنهان

بغض او یک آن تکانم داد

********************

وااای ! این جرم من است آیا

یا گناه از طفل معصوم است

نه وزیر ونه وکیل است این

این فقط یک طفل مظلوم است

**********************

وایی قلبم را پیشان کرد

دردهای جاری ذهنم

بی توقع چشم او آمد

از پی دلداری ذهنم......

*********************

کودک من گریه را بسکن!

من پرستار توام امشب

تا سحر پیش تو می مانم

یار و غمخوار توام امشب

********************

مثل یک مادر به فرزندش

قصه می گویم برای برای تو

می پرم از خواب شیرینم

با صدای گریه های تو

*******************

من پرستار توام برخیز

دردهایت را بگو بامن

هر چه می خواهی صدایم کن

دوست و مامان و بابا! من.....

 

نظرات شما عزیزان: