این روزها هر کسی از منظر منافع خودش دریچه ای به سیستم درمان مردم باز می کند و و با گفتن جملاتی قشنگ و فریبنده سعی در توجیه اعمال خود و تصمیمات نادرستشان دارند.

این که در سیستم درمان باید چند رده ی خدمتی از پزشک تا خدمات داشته باشیم درست است. من وارد بحثهای علمی استاندارد و استاندارد سازی نمی شوم چون هیچ چیز سیستم درمان ما به این چیزها نمی خورد، اما بر اساس تجربیات حدود بیست سال تلاشم که همواره با تفکر در بهبود ارائه ی خدمات بوده مطلبی را یادآور می شوم.

 هر شغلی یک سری مسایل  دارد که فقط آموزش دیده های همان شغل بر آن احاطه دارند، مثلا شاید هرکسی بتواند برای ساختمان یا منزلش نقشه بکشد ولی اینکه این نقشه چقدر بر اصول علمی و مهندسی انطباق داشته باشد معلوم نیست،

پزشک در حیطه ی خودش متخصص است و پرستار در حیطه ی خودش، همانقدر که کار پزشک اهمیت دارد کار پرستار هم اهمیت دارد و همینطور کار رده ی خدمتی پایینتر از پرستار (که تاکنون کمک بهیار نام دارند و هنوز هم هستند). کار پرستاری و پزشکی دو کار هم راستا هم افزاست و اگر یکی در کارش قصور یا خطا کند قطعا کار دیگری را هم تحت ال شعاع قرار می دهد.

البته در این نوشته من نمی خواهم وارد این مقوله شوم ولی با توجه به اتفاقات رخ داده در ماههای اخیر و التهاب بسایر در جامعه ی پرستاری مواردی را به ناچار ذکر می کنم:

در یک سال اخیر جامعه ی پرستاری شاهد اتفاقاتی بوده که اغلب در جریان هستند و خواسته های ایشان کاملا قانونی و اصلا اجرای قوانین است. اما در این جهت مسئولان محترم نظام سلامت جای پرداختن به قانون و بررسی نیازهای واقعی مراجعین به مراکز و بیماران بستری ، طرحهایی غیر کارشناسی و خلاف قوانین جاری ارائه داده و اجرایی کرده و می کنند که بر التهابات به دلیل افزودن بر بی عدالتیها و به خطر انداختن جان و سلامتی مردم می افزاید.

اولین طرحی که جای قانون تعرفه گذاری از حدود دی ماه سال نودو سه به جای قانون  تعرفه گذاری خدمات پرستاری مصوب سال 86پیشنهاد شد،طرح پرداخت مبتنی بر عملکرد در مراکز در مانی بود.از همان زمان نقدهای بسیاری بر این طرح شد که امروز البته همه ی آن پیش بینیها به اثبات رسید اما کسی گوشش بدهکار نبود و نیست.

این طرح با قانون بهره وری ،قانون کار و نیز بندهایی از قانون مدیریت خدمات کشوری منافات دارد و می دانیم که هیچ طرحی نباید قوانین مصوب مجلس را نفی کند یا برخلاف آن باشد.

در بند دوم قانون بهره وری مصوب سال 88 مجلس محترم بر شغل سخت و زیان آور بودن مشاغل پرستاری تاکید مجدد شده است. البته به وضوح در بند 9 ماده ی 68 قانون مدیریت خدمات کشوری که در همین بند قانون بهره وری مورد اشاره است دولت را موظ به پرداخت مبالغی برای انجام اضافه کاری می کند، اما در طرح اجرایی وزارت بهداشت این مبالغ حذف شده است. و در عمل همکارانی هستند که اضافه کاری داشته اند اما در نهایت حتی به کارفرمای خود بدهکار هم شده اند مثلا در فیش همکاران بیمارستان الزهرا یک ریال (درست خواندید فقط یک ریال ) بابت شش ماه پرداخت شده است.

اما روح قانون بهره وری بر کم کردن ساعت کاری و محدود کردن کار خارج از عرف و چندذ جا کاری پرستاران بوده است به نحوی که در آیین نامه ی اجرایی آن در بند 5 اضافه کاری را به هشتاد ساعت محدود کرده اند، حال آنکه طرح پیشنهادی در حال اجرای وزارت بهداشت بر اساس کمیت اضافه کاری و به میزان ساعت اضافه کاری تاکید دارد. و فرمول آن بر اساس اضافه کاری نوشته شده است.

شاید مخترعان این طرح (مخترع چون چیز جدیدی ساحته شده )، بگویند که در جداول خاصی ضریبهیی برای شغل و تخصص و .... دیده شده است اما این ضرایب طوری پیش بینی شده است که عدد یک خروجی آنها باشد و عملا در ضرب عدد یک نقش خنثی دارد.

همچنین با ماده ی  6 آیین نامه ی اجرایی بهره وری مغایرت دارد:

ماده ی 6:روش پرداخت حقوق و مزایای شاغلین خدمت در بخشهای دولتی و غیر دولتی در واحدهای مصرح در ماده ی (1) این آیین نامه ، ترکیبی از دو روش ثابت و مبتنی بر عملکرد می باشد. پرداخت در روش ثابت، بر اساس قوانین و ضوابط مورد عمل در بخشهای مذکور و پرداخت در روش ملتنی بر عملکرد تا تعیین نرخ تعرفه های خدمات، در بخش دولتی بر اساس طرح نظام نوین بیمارستان ها و در بخش غیر دولتی طبق روال حاکم خواهد بود.

چیزی که در عمل مشاهده شده و می شود و خودش را در عمل نشان داده، (اسنادش موجود است) این است که این طرح به افزایش اختلاف پرداختها بیش از پیش دامن می زند و حتی این اختلاف را در سطوح مشاغل هم سطح هم ایجاد می کند.

در باب این طرح حرف بسیار است اما از آنجا که مورد پذیرش جامعه ی پرستاری نبوده و هم اینک با اعتراضات بسیار مواجه شده است و باید ابتدا تعرفه ها ی پرستاری اجرایی شده و عملکرد بر اساس آن سنجیده شود بیش از این به بررسی آن نمی پردازیم و فقط یک سوال از مسئولان محترم:

آیا عملکرد افراد را با چه خط کشی میسنجید؟

اما طرح بعدی بسیار بدتر و پرحاشیه تر از قبلی است و خطراتش هم مستقیما به جان و سلامتی مردم می رسد.

طرح تربیت دیپلمه های بیکار با یک سال آموزش با عنوان پرستار مهارتی به بهانه ی کمبود نیرو!!!!!!!!

در اینکه نیروی مهارتی پرستاری کم است هیچ شکی در آن نیست اما نمی توانیم کارهای پرستاری را به مهارتی و غیر مهارتی تقسیم کنیم و بگوییم که کار مهارتی را هر کسی می تواند انجام دهد.اینکه افراد در منزل چه کارهایی می کنند و نمی کنند نمی تواند دستاویز سپردن کار درمان مردم به افراد کم دانش باشد.

در پشت هر کار مهارتی ، یک کار علمی و دانش  نهفته است. مثلا ساکشن کردن بیمار (تخلیه ی ترشحات )در ظاهر کار ساده ایست ولی اگر درست و با علم و دانش صورت نگیرد می تواند آسیبهای جبران ناپذیری به افراد و سلامتیشان وارد کند.

قطعا همه ی ما یا همراه بیمار بوده ایم یا خود بیمار یا ملاقاتی، کدام کار درمانی مهارتی بیماران را همراهان انجام می دهند که به بهانه ی جایگزینی افرادی جای همراهان می خواهیم افرادی را با مبالغ هنگفت آموزش داده و یک طفل سر راهی دیگر به طفیلیهای دولت اضافه کنیم؟

قطعا این افراد که با هزینه ای نزدیک 6 میلیون تومان دوره می بینند، مدعیان کار خواهند بود و باری جدید بر دوش دولت. خود همین با قانون کوچک کردن بدنه ی دولت مغایرت دارد.

قطعا در حال حاضر بیش از سی هزار نیروی دوره  دیده به نام کمک بهیار یا کمک پرستار (هردو یک چیز است) در جامعه ی ما وجود دارد، اگر واقعا هدف کمک به بیماران است و هدف حذف استفاده از همراهان که اتفاقا حرف بسیار خوبی است  همین افراد را به تعداد کافی برای بخشهایمان به کار بگیرید.

اینکه جناب میرزابیگی می گوید ما در مراکز کمک بهیار نداریم از بی اطلاعی ایشان منشا می گیرد چرا که در مراکز هنوز هم تعداد زیادی کمک بهیار داریم و در سطح جامعه هم همینطور.

سپردن جان مردم به افراد غیر متخصص تاوان سنگینی دارد. بیمار و همراه بیمار که نمی داند کسی که بیمارش را می سپرد چه سطح دانش و توانمندی دارد.

هم اینک در بسیاری از مراکز غیر دولتی (خصوصی و وابسته به نهادهای خاص ) افرادی از قشر ماما و بهداشت جامعه و ... به عنوان پرستار مشغول به کارند و بارها جان مردم را به دلیل ندانم کاری به خطر انداخته اند.

خیلی از کارهای پزشکی را می توان مهارتی خواند، ام این مهارتی بودن دلیل بر بی اهمیت بودن و کم خطر بودنش برای افراد نیست.

همین چند سال پیش ، در یکی از مراکز یک نوع داروی بیهوشی را به جای یکی آنتی بیوتیک به کوکی تحویل داده بودند و والدین این کوک آن آمپول را به مرکزی دیگر برده و همکار بهیار ما اذعان داشته بود که دارو را نمی شناسد و به اصرار همراهان تزریق کرده بود که متاسفانه به فوت کودک منجر شد.

ساده انگاشتن خدمات بالینی خطرات بسیاری دارد و نمی توان برای در امد شرکت خاصی با جان مردم بازی کرد.

ضمن اینکه در همین مصاحبه ی اخیر معاونوزیر جناب میرزابیگی بر پیشبینی ما مبنی بر عدم تعهد در دادن شغل به این افراد صحه گذاشته و بیان کرده انمد که: جذب گروه ده هزار نفری از طریق شرکتهای خصوصی خواهد بود.... و دولت مجوزی برای استخدام این افراد نمی دهد.

به هر حال این را به سوئ استفاده از بی کاری مردم و تحصیلکرده ها، کمبود شدید پرستار نه به خاطر نبودن پرستار بلکه به دلیل وجود ظلم و تبعیض در سیستم درمان، و ایجاد یک منبع درآمد دائمی برای شرکتهای معلوم الحالی که در هیچ برهه ای سابقه ی خوبی ندارند و اغلب به خود طراحان این طرحها تعلق دارند و.... می توان ربط داد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: