در یک سال اخیر و دقیقا بعد از شروع طرح تحول سلامت که در واقع طرح تحول زیالی این مقوله از جنبه های مختلف بود و هیچ تغییری در کیفیتها نداشت پرستاران این کشور شروع به اعتراض به تغییرات بی حساب و کتاب و نادیده گرفته شدن بزرگترین گزوه سلامت کشور یعنی پرستاران شدند.
قطعا هیچ تحولی بدون تغییرات بنیادی در ساختار سخت افزاری و نرم افزاری توامان یا جدا اتفاق نمی افتد. در تغییرات اعمال شده نیروی انسانی در هر سیستمی اهمیت ویژه ای دارد و گفتن این حرفها تکرار واضحات است.
اما سوال در این است که پرستاران واقعا از چه چیزی ناراحت هستند؟ چرا نارضایتی پرستاران توسط وزارت بهداشت مورد بررسی و رسیدگی قرار نمی گیرد؟
در درمان بیماریها ابتدا باید موارد اوژانسی را مورد توجه قرار دهیم ، البته این مورد در تمام برنامه ریزیها باید لحاظ شود،تا برنامه ریزی روی اصول و حداکثر بازدهی پیش برود.مثلا برای احداث یک ساختمان نمی توان اول سقف را ساخت،اما در برنامه ریزی اخیر وزارت بهداشت فوری ترین نیازهای سیستم درمان نادیده گرفته شد وبا تزریق پول از جیب مردم به این سیستم و هزینه کردن از نام مردم محوری برنامه ها عملا کاری در جهت بهبود وضعیت درمان مردم صورت نگرفت.
مردم اولویت اولشان پرداخت نبوده و نیست، مثل این است که مغازه ای جنس معیوب یا تاریخ گذشته را به مشتری بدهد و بگوید ارزان دادم!! آیا این ارزان فروشی است ؟
از طرفی منظور از مردم چه کسانی هستند؟ اگر طرحی چند درصد از جامعه را تحت پوشش قرار دهد می گوییم مردم بهره مند شدند؟
طبق آمار اعلام شده ی تامین اجتماعی:
4/ بر اساس اعلام دفتر آمار ومحاسبات اقتصادی واجتماعی سازمان تأمین اجتماعی، تا پایان شهریور سالجاری، ۳۹ میلیون و۶۰۵ هزار و۵۱۴ نفر از جمعیت کشور تحت پوشش سازمان تأمین اجتماعی بوده‌اند که در مقایسه با دوره مشابه سال قبل از آن، ۷/۳ رشد داشته است.

از مجموع این تعداد، ۳۴ میلیون و۵۹۶ هزار و ۷۲۵ نفر بیمه شده و۵ میلیون و۸ هزار و۷۸۹ نفر مستمری بگیر بوده‌اند که تعداد بیمه شدگان ومستمری بگیران در مقایسه با مدت مشابه سال قبل از آن به ترتیب ۲/۳ و۱/۷ درصد افزایش داشته است.
که این تعداد باغ بر 50%افراد جامعه هستند. طبق آمار وزارت بهداشت افراد فاقد بیمه ده و طبق اعلام سازمان تامین اجتماعی افراد فاقد بیمه یازده میلیون نفر اعلام شده است.
بیمه شده های نیروهای مسلح نیز حدود دو میلیون نفر اعلام شده اند و با سایر بیمه ها ماتنند بیمه ی بانکها و شرکت آبو فاضلاب و ...حدود ده درصد جامعه می شوند.
یعنی 50% تامین اجتماعی، حدود 13% فاقد بیمه و10%بیمه های مختلف که جمعا می شود 73% وباقیمانده ی مردم می شود 27%که البته این اعداد با در نظر گرفتن حداقلها به دست می آید.
هدف از این آمارها این بود که همه بدانند کاهش مبلغ ریالی فقط شامل بیمه شده های خدمات درمانی در مراکز دولتی میشود ، و حالا خودتان حساب کنید که از این 27%چند درصد بستری می شوند .و چند درصد به مراکز دولتی مراجعه می کنند؟ .
یعنی اگر دولت به جای حذف یارانه های مردم و پرداختن آن به  وزارت بهداشت که به جیب عده ی خاصی ریخته شود، این پول را به حساب بیمه شده های خدمات درمانی که اگر 30% جامعه هم حساب کنیم حدود 24 میلیون نفر می شوند نفری 460 هزار تومان می شد که البته این فقط یک محاسبه است و  نه پیشنهاد.البته همه ی بیمه شده ها شامل این مبلغ نمی شدند و اگر این ده هزار میلیارد را در یک صندوقی حفظ می کرد و اختلاف پرداخت بین 25% تا 6% یعنی 19% هزینه ها را پرداخت می کرد همین ده هزار میلیارد سالهای سال کفاف کاهش هزینه های را می داد که البته این اعداد و ارقام کاملا قابل محاسبه در صورت صدور مجوز است.
هدف از این آمار و ارقام اثبات ساده ی خطای مسیر رفته شده است و از هر جای ضرر برگردی  منفعت است. متاسفانه در گام سوم طرح تحول به یکباره تعرفه ها ی پزشکی افزایش چشمگیری کرد  و پرداخت از جیب مردم را به همان روال قبل برگرداند.
از این مقدمه که بگذریم باید عرض کنم که پرستاران به عنوان تنها وکلای بیماران که مسایل را از نزدیک می بینند و لمس می کنند از این اوضاع برآشفتند.
من خودم به عنوان پرستار اورژانس میبینم که چگونه مردم فزندشان، پدرشان ، مادرشان و در کل بیمارشان را از این بیمارستان به آن بیمارستان دنبال تخت می گردند. تختهای ویژه که کیمیاست و پیدا نمی شود. اینها ادعای پوچ نیست و سرزده سرزدن به اورژانسهای مراکز مختلف درمانی دولتی و تامین اجتماعی همه چیز را مشخص می کند. مراکز درمانی به امکانات مجهز نیستند و بیماران باید برای سونوگرافی ساده یا به مراکز خصوصی مراجعه کنند یا ماهها در نوبت بمانند!!!حالا سی تی اسکن و ام آر آی و اسکن قلب و ...که جای خود دارد.
از طرفی طبق ارسال قبلی و آمار و ارقام ارائه شده استاندارد پرستار به بیمار بسیار پایین و در حدود 4/ پرستاربه یک بیمار است.
تختهای بیمارستانی اغلب کهنه و مستعملند . بیماران در درب ورودی مراکز از حداقل تجهیزات حمل و نقل محرومند و ضمنا با توجه به نبود نیروی کمک مانند بیماربران در درب ورودی مراکز خودشان باید بیمارانی را که شاید در حین حمل و نقل اشتباه آسیبهای جبران ناپذیر ببینند جابجا کنند.در مراکز با وجود کمبود شدید پرستار بار کارهای اضافه ی بسیاری بدون افزایش نیرو بر دوش پرستاران نهاده می شود و متاسفانه تامین معیشت باعث شده اغلب پرستاران در دو مرکز کار کنند که ساعت کاری را به طور متوسط به پانصد ساعت در ماه می رساند.
کیفیت ویزیتها بسیار پایین است و پزشک فرصت نمی کند حتی یک علایم حیاتی از بیمارش کنترل کند که از اصول اولیه ی ویزیت است. وی باید در یک ساعت حد اکثر ده تا داوزده بیمار (پزشک عمومی) و 8 تا 10 بیمار (پزشک متخصص)ویزیت کند ، اما اگر اینگونه باشد با توجه به فرصت کم پزشکان محترمبرای حضور در درمانگاهها روز بیس بیمار هم ویزیت نمی شود. در کل من شمه ای از مشکلات را بر شمردم تا یک وجدان با انصاف بیاید و اولویتهای سیستم درمان را تعیین کند و ببینیم که افزایش تعرفه های پزشکی اولویت چندم این مقوله است و می تواند باشد؟
اما مردم بدانند که ما پرستاران وکلای بیماران هستیم و از حقوق بیماران در سیستم درمان دفاع می کنیم. اگر کتک می خوریم بابت همین دفاع است.اگر داد میزنیم ، اگر به خیابانها و مقابل نهاد ریاست جمهوری می رویم ، اگر مقابل خانه ی ملت می رویم  اگر می خواهیم که عدالت در سیستم درمان رعایت شود همه به خاطر دفاع از حقوق مردم است.
ما می گوییم مردم کالای مرغوب ببرند قیمتش اولویت اول نیست.گرچه با همین قیمتهای قبلی و برنامه ی درست می توانستیم بر کیفیت بیافزاییم.
اما این مهم وقتی رخ می دهد که قانونگذار و مجری و ناظر یک نفر نباشد.
حرف به درازا کشید اما  درد بسیار است و به گفتن نمی آید.
گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله ی ما
آنچه البته به جایی نرسد فریاد است....

محمود عمیدی- پرستار

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: