گویا حال و روز این روزهای پرستاری خوب است. همه در کنار هم دارند از مسایلی مشترک با روشهایی مشترک حرف می زنند. جز معاون وزیر که این روزها روزه ی سکوت گرفته است و تمام وعده هایش در حد حرف ماند، سایرین بسیار فعال در تمام هیات مدیره ها دارند از پیگیری مطالبات پرستاری از روشهایی خود جوش و ... حرف می زنند.

انگار هوای بهاری به حال وروز دوستان هم اثر مثبت داشته است کهصبح از خانه بیرون می زنی میبینی آسمان صاف و هوا خوب است. بی چتر و لباس خوب می روی به یک باره باران و تگرگ می زند....

دوستان نظام پرستاری نیز همین اوضاع را دارند در اکثر شهرهای  کشور، تا دیروز به شهرها و استانها صفر می کردند و از پرداخت مبتنی بر عملکرد تعریف می کردند و البته پیشنهاد بستن کرونومتر به پای پرستتاران را نشنیدندو مدیری جدی گرفت ، انگار همین دیروز نبود که سایرین را به صهیونیست و نتانیاهو و داعش و ... صدا می کردند. نه! گویا برادر بوده ایم و مانند فیلمهای هندی به یکباره فهمیده اند دوستان..

عجب هوای جالبی است هوای بهار! نمیدانم من حسم را از دست داده ام یا برخی احساسشان خیلی قدرتمند است.!!

به هر حال باید ببینیم پرستاران قسم حضرت عباس را باور می کنند یا دم خروس را که از گریبان برخی با رنگهای زیبا بیرون زده است؟

هوای خوبی است این هوای بهاری، ام اغلب به سرماخوردگیهای ناگهانی و سرفه و عطسه های زیاد منجر می شود...

لطفا مراقب خودتان باشید و چترو لباس گرم داشته باشید.

به به از این رنگ وارنگی شدن

گاه مرد صلح و گه جنگی شدن

لحظه لحظه موضعی نو داشتن

گاه برگ و گه تبر برداشتن

به به از اوضاع مردان غیور

گاه ماهی بودن و ، یک روز تور

بی ثباتی دم به دم در حرفها

تابع باران و باد و برفها

گاه تبلیغ جنون ، گه عاقلی

تک روی گاهی و، گاهی همدلی

شمس بودن روزی و یک روز ماه

گه سفید و گاه چون زلفی سیاه

گاه سنگین کردن دست کفه

 سمت و سوی ماجرای تعرفه

گاه فرمودن که این مطلوب نیست

سود ما در این قضایا خوب نیست

گاه انگشت اشاره ،گاه شست

گاه فرمودن عملکردی خوش است

گاه بودن پا به پای قافله

گه نماز ظهرو گاهی نافله

این پرستاران عجب اعجوبه اند

هم در و هم تخته و هم کوبه اند

گه غضنفر گه محمد می شوند

گاه هم همدست احمد می شوند

شمس ها لک را نمایان می کنند

گاه شب را نیز پنهان می کنند

گاه استحمار را رو می کنند

همدلی را خوب جارو می کنند

صهیونیست و داعشی !،از بد بتر!

به به از کبریتهای بی خطر

شعله در خود میزنند این پیتها

بی حضور و زحمت کبریتها

باز هم در فصل نقل و انتقال

باز شد فصل جدیدی در مقال

رفت موضعها به سمت تعرفه

تا چه باشد زیر دست ملحفه

انتخابات است وتغییر عادی است

این طریقت در خور آزادی است....

محمود عمیدی-بیست و هفتم فروردین نود چهار  2 بامداد

متاسفانه هر روز یک اظهار نظر عجیب و غیر منصفانه از افرادی در رسانه ها میبینیم که داغمان صد بار بیشتر می شود.

اینکه رییس بیمارستان دانشگاه تهران بیاید و حرفهای واقعی مارا را کذب بخواند قابل قبولتر از این است که نماینده ی مجلس چنین حرفهای غیر واقعی بگوید.

جناب عابد فتاحی را نمی شود گفت که اتز روی نا آگاهی و بی اطلاعی چنین حرفهایی می زند!!!!!

آیا منطقی است که پایه حقوق پرستاران از پزشک عمومی بیشتر باشد؟ خود ما این را نمی پسندیم چون در احکام کارگزینی تسهیلات نقش عمده ای دارد و البته سابقه هم. شاید یک پرستار با بیست سال سابقه با یک پزشک پنج سال سابقه تقریبا احکام کارگزینی برابری داشته باشند که همه ی اینها بر اساس قوانین است.

جناب فتاح عابدی! ما زیاده خواه نیستیم و اجرای قانون را می خواهیم. ما خودمان را حتی با خودمان هم مقایسه نمی کنیم. برای اججرای یک قانون در یک کشور چقدر باید هزینه شود؟ اگر قرار است قوانین سلیقه ای اجرا شود دیگر این همه هزینه برای مجلس لازم نیست. شما بیایید ببینید در حوزه ی درمان کدام قانون درست اجرا شده است و اصلا چند ین قانون اجرا نمی شود.....

خوب بنا به مدیریت کشور بر اساس سلایق باشد که باید مجلس را جمع کنند و بگویند سلیقه ها اولویت دارد.پرستاران چه مبلغی می گیرند که پزشکان متخصص یک و نیم برابر آن دریافتی دارند؟ من با شانزده سال سابقه حکمم یک میلیون و هفتصد هزار تومان است!!! یعنی پزشک نامبردهدو میلبیونو پانصد و پنججاه هزار میگیرد؟

واقعا درد کار یک طرف، درد این همه تبعیض و ظلم و ستم و... یک طرف

و این حرفها یک طرف....

در تعزیه قسمتی هست که حضرت عباس دستهایش را از دست داده و ستمگری برای وارد کردن ضربه ی آخر بر بالینش می آید و حرفهایی از افتادن حضرت عباس بر زمین و ... می زند. ایشان می فرمایند: حفهایت از زخمهایت دردناکتر است......

واقعا نمیدانم گریه کنم ، بخندم؟ خودم را به کدام دیوار بتونی بکوبم؟

جناب فتاحی عزیز! ما می خواهیم قانون اجرا شود شما مخالفید؟ ما می گوییم اگر قرار است از درآمد اقدامات انجام شده به کسی چیزی برسد به خود همان فرد برسد نه به نفر سوم غایب، شما مخالفید؟

شما قوانین را اجرا بکنید بگذارید اختلاف یک میلیون برابر شود. ما درآمدمان را نمی توانیم با کسی مقایسه کنیم چون خجالت زده می شویم. در کشوری که خط فقر دومیلیون و چهارصد هزار تومان است شما به عنوان نماینده ی مجلس چطور می توانید ببینید که قرارد اد پرستاران با مراکز حدود هفتصد هزار تومان و دریافتیشان نهایتا یک میلیون و دویست هزار تومان است؟

یک روز بیاتیید برویم اسناد حسابداری هر بیمارستانی که شما می گویید را بررسی کنیم و ببینیم آیا واقعا اختلاف ها همین قدر است؟

جانسوزتر از درد بی کسی، زخم زبانهای مردم است که به بی کسی ات می زنند.

این درد به قدری جانگداز است که خدا برای دلجویی از پیامبرش سوره ی کوثر را نازل کرد . قطعا برای دلجویی ما حرفی هم نازل نخواهد شد اما نگاهمان به آسمان هست.

آخر چگونه پرستار این حرفهای بسیار تکرار شونده ی غیر واقع را هضم کند و احساس کند که در محیطی با عدالت اسلامی و انسانی کار می کند و....... چقدر باید این فرد شریف و انسان باشد که نخواهد عقده های فرو خورده اش را از دیگرانی که زیر دستش هستند تلافی کند؟

اینها نمی کنند و قطعا پیامبران صبرو حوصله اند .

چیزی که به سند اثبات می شود را نمی تواند به حرف کتمان کرد. قطعا همه ی مردم میدانند که این حرفها صحت ندارد اما نمیدانم چرا و با چه سندی این حرفها زده می شود. ما قبلا اسناد حرفهایمان را تحویل مججلس و ... داده ایم برای شما هم می فرستیم،

ساعت شماطه دار بر خورشید ارجح نیست ، بودن روز را به دیدن خورشید بسنج نه به عقربه های زنگ زده ی ساعت شماطه دار....

 

 گویا اوضاع سیستم درمان کشور روزبه روز بدتر می شود و حضرات خم به ابرو نمی آورند و در تلویزیون مدام دم از

برنامه هاییکه در واقع اجرا نمی شود می زنند.وعده های دروغینی که داده شده کم نیست و این اواخر هم که

جتاب آقای میرزابیگی معاون وزیر بهداشت به صراحت گفتند که: به پرستاران مژده می دهم که تعرفه های

پرستاری اجرا ییی می شود واین پیروزی را به پرستاران تبریک می گویم. نمی خواهم در حوزه ی پرستاری چیزی

 بگویم که محکوم به توهم و وداعشی و صهیونیست و ...شوم، اما یک بحث منطقی و دو دو تا چهارتا را میخواهم

مطرح کنم:

 اینکه ما پرستاران دنبال اجرایی شدن قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری هستیم داستانش جدا از نقدهایی

است که به عملکرد وزارت بهداشت داریم. ما به عنوان افرادی که مستقیما با مردم در گام اول و در تمام مراحل

همراهیم همه چیز را میبینیم و می سوزیم. نمی توانیم همه چیز را به روی داریه بریزیم که متهم به آشوب سازی

گردیم.
 
 در سیستم فعلی پرداخت در نظام سلامت به ازای هر خدمتی که انجام می شود به پزشک(حواسمان باشد که

 گفتم به پزشک و نه انجام دهنده ی آن کار)شصت و  پنج درصد مبلغ حاصله پرداخت می گردد. خاطرم هست

زمانی که تازه استخدام شده بودم در بیمارستانی که کار میکردم دو جراح ساعتی داشتیم، یعنی قراردادشان

 ساعتی بود و تعداد عمل در دریافتیشان نقشی نداشت، همه ی همکاران بخش جراحی دوست داشتند با این

عزیزان هم شیفت شوند چرا که هیچ بیماری را بستری نمی کردند و اصولا پذیرش بیمار که بعلت نبود منشی

کاری سخت است کم می شد. اما یکی از این دوستان که ماندو تبدیل وضعیت شد به  پرکیسی و استخدام،

هنگامی که بیمار نبود به همکاران می گفتند بیاور آپاندیسیت را عمل کنم، و مدام در اورزانس بودندتا بیماران برای

آزمایش و سونوگرافی معطل نشوند و مستقیم با یک دل درد ساده از اتاق عمل سردربیاورند. توجیهشان هم این

بود که ما عمل می کنیم یا آپاندیسیت دارند که خوب عملش کرده ایم یا ندارند که آپاندیسش را در می آوریم که

بعدا ملتهب نشود.

 هدفم از گفتن این ماجرا که بسیار در سیستم درمان رخ می دهد این است که وقتی پرداخت به ازای هر خدمت

انجام شده باشد ضرورت انجام یک روش درمان جایش را به صلاح جیب افراد می دهد.بقیه ی ماجرا دیگر واضح و

 روشن است. مثلا شما در مراکز درمانی دولتی کمتر با تزریقات و سرم درمانی مواجه می شوید اما دردرمانگاه

های خصوصی بسیار تجویز می شود.

 یا در مراکز خصوصی سی تی اسکن و رادیولوژی و .... بسیار تجویز می شود و اگر بررسی شود ساید خیلی از

موارد اصلا ضرورت به انجام خیلی اقدامات نباشد.لذا به نظر می رسد که جایگزین کردن یک روش موفق که در

کشورهای دنیا جواب داده و امتحانش را پس داده  ضروری است.

 شاید بگویند این فضولیها به شمانیامده، خوب به هر حال منافع عده ای به این نوع پرداختها وابسته است.در دنیا

استانداردهای بسیاری وجود دارد که البته در ایران هم روی کاغذ وجود دارد ولی عملا رعایت نمی شود درست

مثل قوانینمان!!!!

 مثلا یک جراح قلب نمی تواند هر چه دلش می خواهد عمل کند ودر امریکا بیش از دو عمل در هفته نباید انجام

 دهد.

 نعداد ویزیت بیمار در ساعت برای پزشک عمومی 10 تا 12 و برای متخصص 8تا 10 بیمار تعریف شده است.(در

 ایران)اما هر کدام از ما قطعا دیده ایم که این نوع استانداردها چطور در سیستم درمان ما به سخره گرفته

 می شوند اما روی کاغذ و اسناد دقیقا این استانداردها رعایت شده ثبت می شوند.

 موضوع دیگر که قابل اشاره است عدم حضور متخصصین در مراکز است که علیرغم تمهیدات اندیشیده شده اجرا

نمی شود و در بیخ گوش وزیر و در بیمارستان اما خمینی تهران بیمار جوانی که از اصفهان با هلی کوپتر امداد به

تهران منتقل شده بود تا زمان قطع پایش ویزیت متخصص محترم نشد و حتی جراحی پای وی توسط رزیدنتها انجام

گرفت،اما همان شب جناب دکتر آقاجانی در برنامه ی 115 در تلویزیون فرمودند که در کلیه

 مراکز متخصصان مقیم هستند و...آمارهای جالبی داد.وقتی در تهران اوضاع این است وااای به حال شهرستانها که

البته آمار آنها هم موجود است.جالب است که پای برگه های جراحی  مهر اتند محترم می خورد و پولش را هم که

مثل شیر مادر حلال است می گیرد.

 وقتی پزشکان محترم از بالا بودن سن ورود به بازار کار حرف می زنند خودش گواهی بر این حرفهاست که پزشکی

در ایران به تجارت تبدیل شده است و اراده ای بر اصلاح آن وجود ندارد. وقتی مبلغ حق العمل به رزیدنت محترم که

کار را انجام می دهد پرداخت شود (درصدی کمتر از اتند )عملا ورود به بازار کار در سن پایینتر انجام می شود.

 این مسایل در سیستم درمان بسیار است و گویا همه هم می دانند و ....شاید هم نمی دانند.

 اما این روزهابا انتخابات نظام پرستاری مواجهیم که قطعا با مشارکت بالای پرستاران نسبت به هر سه دوره ی

قبلی مواجه خواهد شد.شاید بپرسید بالا نوشته ها چه ربطی به این موضوع دارد الان عرض می کنم:

 وزارت بهداشت از روز اول بنا را برقلع و قمع منتقدین نهاد و زورش هم می چربید و اجازه نداد هیچ حرفی درباره ی

طرح اسما تحول  و راجع به معایب آن زده شود،  و اینک هم در حال مهندسی کردن انتخابات پرستاری با عدم

اجرای حکم دیوان عدالت اداری است. البته من شخصا معتقدم که افرادی که می خواهند برای هیات مدیره ها

 انتخاب شوند حد اقل باید پنج سال عضو نظام بوده باشندد اما نظر اشخاص مقابل قانون اهمیتی ندادرد.وقتی

حکم دیوان عدالت را نادیده می گیرند می فهمم که دیگر دوره ی عدالت و عدالت خواهی سر آمده و باید بروم

دنبال کشاورزی که در آن تخصص دارم .و عطای پرستاری را به لقای حضرات ببخشم.بحث اصلا بحث مبالغ و ریال و

دلار نیست. به خاطر یک مشت دلار حرف نمی زنیم ولی فریاد ما فریاد تبعیضها و بی عدالتی هاست... وزیر محترم

در مصاحبه با روزنامه ی اطلاعات از عدم اجرای قوانین گله  می کند و خودش قوانین را نادیده می  گیرد!!! گویامرگ

خوب است ولی برای همسایه!!

 شما که قوانین را زیر پا می گذارید چطور از ما انتظار دارید قوانین صادره ازسمت شماوبخشنامه ها واعتباربخشی

و ... را اجرا کنیم؟

 وقتی یک سیستم خودش در همه جا قانون گریز است چطور انتظار دارد اعضای ان به قوانین احترام بگذارند؟

 این حرفها که شبیه پراکنده گویی بود از سر دردهایی است که در جانم جریان دارد و شعله هایش این چنین

 سر به آسمان نمی سایید......
 

ادامه دارد....
محمود عمیدی -پرستار

از قدیم گفته اند سالی که نکوست از بهارش پیداست

و نیز عید به شنبه افتاد.....

امسال هم در پرستاری بهارمان با انتخابات نظام پرستاری آغاز می شود و عید هم که به شنبه افتاده است.

عده ای از همکاران مدام می گویند : چیزی عوض نمی شود!!!

بسیار خوب! شما با شرکت در انتخابات چیزی از دست نمی دهید، با رای ندادن شما هم افرادی انتخاب می شوند همانطور که دوره های قبل هم شده اند و کاری نکرده اند، اما با مشارکت شما احتمال ایجاد تغییرات در صنف ایجاد می شود و اگر مشارکت آگاهانه باشد قطعا منجر به تغییراتی بنیادین خواهد شد.

وقتی شما پیچی را با مهره ای می سنجید و به هم نمی خورند مدام اصرار نمی کنید و پیچ یا مهره را تعویض می کنید.

وقتی به مغازه ای می روید و کالایی مطالبه می کنید نداشت یا کالا را تعویض می کنید یا مغازه را...................

اما نمیدانم چرا وقتی افرادی را انتخاب می کنیم که سالهای سال بر مسند نشسته و هیچ اقدام مثبتی برای صنف نمیکنند را عوض نمیکنیم؟

دوازده سال نظام هیچ بازدهی مثبتی نداشته است و کسانی که تاسیس نظام را دست آورد می دانند باید بدانند که نظام وسیله است و هدف نیست.

حالا اگر عده ای این وسیله را ابزار معاش خود و نه صنف کرده اند مقصر خود ماییم.

تا پای صندوق رفتن هزینه ای ندارد(چه مالی و چه غیر مالی)، اما نرفتن می تواند منجر به تکرار مکررات شود و قطعا بی تفاوتی به انتخابات تمام دستاوردها و رنجها و سختیهای سالهای قبل را به باد خواهد داد.

چندی پیش بود که در بیمارستان شهدای تجریش پزشکی با لگد به شکم پرستاری کوبید، پزشکی پرستاری را به سینه ی دیوار در بیمارستان قلب رجایی چسباند، همراهان بیماری در ساوه جلوی چشم رییس بیمارستان پرستاری را با چاقو زخمی کردند و همه ی پرسنل اورژانس را کتک زدند(همین فروردین ماه)، همکارما را به دلیل ندادن استعلاجی توسط پزشک عمومی اورژانس که مدعی بود پرستار فیلم بازی میکند به کام مرگ کشید و خدا را شکر که احیای موفق بود.

این صحنه ها هر روز برای ما تکرار می شود. بارها شخصا به رئیس بیمارستان و حراست بیمارستانی که کار می کردم گفتم تا کسی را نکشته اند فکری برای امنیت پرستاران که جوابگوی کوتاهیهای شماها هستند بکنید، اما دریغ از یک نیم نگاه!

در تبریز سوپر وایزر را کتک ردند و با خونریزی داخلی فوت کرد، همکارانمان در داخل آمبولانسها سوختند و ....

نمونه ها بسیار است اما دریغ از یک حمایت ساده، وقتی من مورد حمله ی همراه بیمار به دلیل عدم حضور پزشک قرار گرفتم رئیس حراست گفت: برو شکایت کن!!!! گفتم مگر سرخیابان به من حمله شده؟

طبق قانون حمایت و دفاع از پرسنل وظیفه ی سازمان و اداره ی متبوع است اما  کدام قانون در پرستاری اجرا می شود؟

بیایید یک بار برای همیشه خودمان امور صنفمان را در اختیار بگیریم و در انتخابات آگاهانه شرکت کنیم ، و بعد از انتخابات فکر نکنیم کار تمام است، هر کسی پتانسیل میرزابیگی شدن را دارد، باید مدام پایش کنیم و نگذاریم  بیراهه بروند.

بیایید خواسته هایمان را شفاف تعیین کنیم و با اولویت بخواهیم منتخبین پیگیر مطالبات قانونی ما باشند.

بیایید تعصبات را کنار بگذاریم و در انتخاب افراد فقط صلاحیتشان را مد نظر داشته باشیم، نگوییم فلانی همزبان من ، همشهری من ، هم بیمارستانی من، هم دانشگاهی هم، هم اداره ای من ..... است، نگذاریم عده ای سوار احساسات ما شوند و مجددا اوضاع را مانند قبل و بدتر از قبل کنند.

قبل از ایجاد نظام پرستاری  قوانین مهمی در این حوزه تصویب شده است مانند قرار دادن پرستاری جزو مشاغل سخت و زیان آور که در سال شصت و هشت رخ داده است.  مثال باز هم هست، لذا افتخار به تصویب قانونی که به نفع پرستاری بودن یا نبودنش هم زیر سوال است ناتوانی افراد را می رساند.

بیایید این بار با آگاهی و شناخت قدم برداریم و در چاله ها و چاه های مسیر نیافتیم. بیایید برای ایجاد یک نظام پرستاری هماهنگ و مستق و قدرتمند در سراسر کشور دست دوستی به هم بدهیم و در انتخابات نظام فعالانه و آگاهانه شرکت کنیم.

پرستاران جز عدالت چیزی نمی خواهند، تبعیض را بر نمی تابند. پرستاران عدالت خواه از خواسته های بر حقشان کوتاه نمی آیند و قطعا این بار صندوقهای رای گویای این خواهد بود که پرستاری در حال گذر از دوره ی رخوت و خواب زدگی و ورود به دنیای آگاهی است.

به امید پیروزی با مشارکت حد اکثری پرستاران سراسر کشور

در روز پایانی سال نود و سه و در ساعات آخر نشسته ام و به یک سال گذشته می اندیشم:

می خواهم ببینم که در روزهای آغازین سال نگرشم به پرستاری  چگونه بود و اینک چگونه است؟ می خواهم بدانم چقدر اطلاعات صنفی و آگاهی از قوانین مربوط به پرستاری در من رشد داشته است؟

آینه ای فراروی خود گذاشته ام تا ببینم چقدر تلاش کردم و چقدر نکردم!! چقدر مشارکت کردم و چقدر می توانستم مشارکت کنم!

می خواهم واقعیتهای  یک سال صنفی خودم را بی رودربایستی ببینم و  چراغی برای نود و چهار برافروزم.

توصیه ام به همه ی همکاران این است که این کار را بکنند. ببینند چقدر بی خیال از کنار مسائل گذشتند وچقدر مشارکت کردند و چقدر نکردند. بیاندیشند که اگر همه مشارکت فعالی داشتند چه اتفاقاتی که می توانست رخ دهد.

این را از خود دور کنیم که نمی شود! همیشه یاد صحنه هایی از کارتونهای خارجی می افتم که مثلا همه سعی دارند مانعی بزرگ را از سر راه بردارند و نمی شود و یک باره کوچکترین و ضعیفترین عضو گروه که به آنها ملحق می شود و کمک می کند کار به انجام می رسد.

باور کنید واقعیت زندگی همین است. اگر همه کمک کنیم و منتظر توفیقتلاش دیگران و بهره مند شدن از آن نباشیم به راحتی موانع از سر راه کنار می رود. هنوز کسی قدرت واقعی پرستاری را ندیده است، و هنوز باور ندارند که پرستاری هم می تواند متحد باشد.

اما دوستان هیاتهای نظام  پرستاری و شورای عالی نظام خشتی مقابل خویش بگذارند و بنگرند به عملکرد یک سال گذشته شان،

بیاندیشند که اگر مشارکت می کردند مطالبات پرستاری بسیار ساده تر و کم هزینه تر قابل دسترسی بود.

این دوستان بیاندیشند که اگر مشارکت و همراهی  ورهبری می کردند تاکنون مشکلات پرستاری یا حل شده بود و یا در حال حل شدن بود، لذا مجبور نبودند اساس خطر کنند که مبادا میزهایشان را از دست بدهند. مجبور نبودند امروز تمام تلاشها ی  اخیر را که از ماهها پیش جدیتر شده به انتخابات وصل کنند و بخواهند با تکذیب دیگران برای خودشان  جایگاهی تعریف کنند.

مگر می شود تمام این کسان که مشارکت داشتند در اندیشه ی چنین سودایی بوده باشند؟

ضمن اینکه در هر حال انتخابات برگزار خواهد شد و همین افراد که دیگران را متهم به سودای انتخابات داشتن می کنند سالهاست بر اریکه ی نظام تکیه زده اند و کارنامه ی قبولی ندارند.

حتی اگر قبول کنیم که در یک ماه اخیر تلاشهایی کرده باشند (که البته نکرده اند و فقط مانور است) نشانه ی خوبی برای صداقتشان نیست. این افراد مرتب در حال تبلیغ چیزهایی بودند که از طرف وزارت بهداشت ابلاغ می شد و انگار کارمندان وزارت بهداشت در هیاتهای نظام پرستاری بودند.

این حرفها بسیار زده شده و همه ی پرستاران اینها را از حفظند، اما اینک در آستانه ی تحول سالی به سال دیگر از این دوستان تقاضا می کنم که تمام این حرکت را فدای خود خواهی خود  نکنند و انصاف داشته باشند. ایشان که تاکنون از راههای مختلف در نظام خود را بهره مند کرده اند دیگر به تخریب اتحاد پرستاران بر نحیزند و همه چیز را فدای حفظ سمتها و میزهایشان نکنند.

به فرض که جلوداران این حرکت خودجوش ، سودای انتخابات داشته باشند این  از ارزش تلاششان کم نمی کند چون برای من پرستار نیتها مهم نیستند و نتایج اهمیت دارند. در سال نود و سه زمینی بایر آماده ی کشت شده و باید مراحل تکمیلی کاشت در سه ماهه ی اول نود و چهار تکمیل و داشت و. برداشت در همین سال انجام شود.

این مهم در سایه ی اتحاد و همدلی ممکن است، بیایید خودخواهیها را کنار بگذاریم و همه پیز را فدای انتخابات نکنیم و اجازه بدهیم پرستاران در محیطی سالم و بی تنش دست به انتخابی درست بزنند.

همه چیز را فدای خودخواهی خود نکنیم که اگر من نباشم پس همه چیز باید خراب شود. این حرکت اگر به بار ننشیند پرستاری سقوط خواهد کرد و دیگر این سال و این فضا تکرار نخواهد شد.

سال نو را بادید نو و با  رویکردی نو به مسائل صنفی آغاز کنیم و اگر کاندید شدیم و رای نیاوردیم هم باید به کسانی که رای آورده و حرکتشان در مسیر تعالی پرستاری است کمک کنیم و باید در صحنه باشیم ولی پیش از آن جو را برای خواسته های خودمان تخریب نکنیم.

بگذاریم هر کس و هر گروهی برنامه هایش را ارائه دهد و پرستاری انتخاب کند که کدام برنامه ها را می پسندد....

بیایید دست در دست هم بدهیم و وسعت دیدمان را به گستره ی جامعه ی پرستاری بگسترانیم و از پرچین خودمان بیرون بزنیم.....

به امید پیروزی ..

سال نو مبارک

سال نود و سه با تمام فراز و نشیبهایش تمام شد،سالی که در سیستم درمان کشور و بویژه برای پرستاران سالی متمایز بود.

قطعا هر حرکتی دستاوردهایی دارد و جنبش عدالت خواه پرستاری نیز از این قاعده مستثنا نبوده و نیست. قصد ندارم دست آوردهای این حرکت را که از شبکه های اجتماعی محدود تحت اندروید آغاز شد و به مراکز درمانی کشید و به تجمعات متعدد و اتفاقات ریز و درشت منتهی شد، بپردازم اما می خواهم در این ارسال از منظری دیگر به قضیه نگاه کنم.

در سال رو به اتمام همه و حتی خود وزیر بهداشت هم حق را به پرستاران دادند گرچه  این حق دادن اغلب جنبه ی تعارف داشت و از حد حرف بیرون نرفت ، ولی چرا با این وجود خواسته ی پرستاران که اجرای قوانین مصوب مجلس بود و هست اجرایی نشد و نمی خواهد بشود؟

به نظر می رسد در این مسیر بزرگترین مشکل پرستاران ، عدم همراهی نظام پرستاری به عنوان شاکله ی اصلی این صنف به دلایل مختلف بود. اگر در هر کشوری خواسته ای از طریق یک تشکل منسجم انجام شود قطعا زودتر و کم هزینه تر به نتیجه می رسد، اما نظام پرستاری که به قول خود اعضای هیات مدیره ها دموکراتیک انتخاب شده اند نه تنها در کنار پرستاران نبودند بلکه مقابل آنها هم صف کشیدند و هنوز این تقابل در گروههای مجازی وجود دارد.

نقد عملکرد هر سازمانی باید انجام شود و اگر کسی مسئولیتی می پذیرد باید طاقت نقد داشته باشد. این نقدها می تواند منصفانه یا غیر منصفانه باشد ولی چون از طرف موکلین مطرح می شود باید که مورد توجه قرار گرفته و پاسخ مناسب داده شود، اما اعضای نظام پرستاری نه تنها در مقام تشریح علل رفتارشان و نوع مواضعشان بر نیامدن بلکه منتقدین را با الفاظ غیر منصفانه مورد نوازش قرار دادند که البته این سیاق وزیر محترم هم بوده و هست.

نقد عملکرد با ارائه ی پیشنهاد مسیر جایگزین اصلاح است نه تخریب، اما متاسفانه این رفتار در هیچ کدام از اعضای شورای عالی دیده نشد. اینک هم در پایان سال این حضرات شروع به صدور سند همه ی اقدامات خود جوش پرستاران به نام خود هستند که البته این خود بحث دیگری است، اما سند به نام کدام گروه صادر شود برای پرستاران اهمیت اول نیست بلکهنتایج این اسناد اهمیت دارد.

سال نود و چهار پرستاری با اولین چالش و آزمون بزرگ روبرو ست وآن هم انتخابات هیاتهای نظام پرستاری است.

این انتخابات که در سالهای گذشته با اقبال پرستاران به دلسیل عملکرد ضعیف سردمداران آن مواجه نبوده ، به نظر می رسد که این بار با وجود تاخیر در برگزاری با استقبال خوبی مواجه شود.

اینکه نودو سه را سالی متمایز می نامم از آن جهت است که بسیاری از پرستاران که سرشان به کارهای محوله گرم بود، در این سال و به برکت این جنبش عدالت خواه در سیستم درمان ، از مسایل جاری و قوانین آگاهی مناسبی دارند و راهکارهای قانونی بسیاری را فرا گرفته اند که البته این اطلاع رسانیها باید مدام تداوم داشته باشد.

سالهای سال است که افرادی مشخص و معین بر مسند نظام پرستاری تکیه زده اند، خاطرم هست روزی که گواردیولا از بارسلونا جداشد ، در اوج قدرت بود تیم، اما وی گفت من چیز تازه ای برای این تیم ندارم.

اینک بحث ما هم همین است. این جنابان تمام توانشان را گذاشته اند و دیگر چیز تازه ای برای پرستاری ندارند، لذا شاید با تعویض این افراد اتفاقاتی دیگر در حیطه ی پرستاری بیا فتد. حال این توان گذاشتن در چه مسیری بوده و به کدام سمت منحرف شده بحث این مقال نیست. اما هر انتخابی هدفی دارد و باید در دور جدید انتخابات برای افراد منتخب اهدافی تعیین کنیم که کوتاه و بلند مدت بوده و در صورت نرسیدن به اهداف ، یا عدم تلاش برای رسیدن به این اهداف مورد پرسش قرار بگیرند. لذا به نظر من حفظ گروههای مجازی و گسترش آنها بسیار مهم است. این گروههای می بایست نقش ارزیابی و بازرسی عملکرد هیاتهای نظام پرستاری منتخب را در رسیدن به اهداف به عهده گیرند.

قرار نبود اینها را بنویسم ، ولی حرف در دلم بسیار است...

من نمی خواهم نتایج حاصل از حرکت خود جوش پرستران را بر شمرم و به نام گروهی خاص سند بزنم، اما هر چه که هست قطعا همه می دانند که جناب رئیس و قائم مقام و ایادیشان نه تنها همراه نبودند و نیستند بلکه در صدد تخریب  وجهه ی افرادی هستند که به عنوان سردمداران این حرکت پیش این دوستان شناخته می شوند ، حال آنکه این حرکت کاملا خود جوش بوده است.

هدف از این تخریب به اضمحلال کشیدن جنبش و موج سواری مجدد در غیاب مشارکت پرستاران و خوش خدمتی به روسای بالادستی وزارت بهداشتی است.

کار دیگر سند زدن هر نوع دستاوردی به نام خود شان است، الته بی شک تمام پرستاران واقعیتها را می دانند اما چطور کسانی که تا اواسط اسفند هم دم از طرح پرداخت مبتنی بر عملکرد می زدند و این شیوه را تبلیغ می کردند مدعی اقدامات انجام شده و نتایج حاصل هستند؟

ایشان که با وزارت کاملا همراه بودند، و طرح پرداخت مبتنی بر عملکرد را مناسب می دانستند و برای تبلیغش به شهرستانها به عنوان نمایندگان وزارت بهداشت سفر می کردند اعتقاد داشتند که وزارت مسیر مناسبی را می رود، پس چطور در کنار این دیدگاه با نمایندگان مجلس دیدار می کردند و پیگیر اجرای تعرفه گذاری می شدند؟

اگر این طور نبود و پیگیر تعرفه ها بودند (که در واقع هم نبودند) پس چرا به شهرهای مختلف برای تبلیغ و توجیه طرح مبتنی بر عملکرد می رفتند؟

این پارادکسها در تمام عملکردهای این افراد دیده می شود و من بیشتر توضیح نمی دهم.

اما حرف پایانی:

هر چه بود و هرچه نبود گذشت، بیایید در سال جدید منشی جدید پیشبگیریم و دست در دست هم داده و به اعتلای پرستاری بیاندیشیم و برای آن در کنار هم تلاش کنیم، اختلاف نظرها همیشه وجود دارد ولی در جزییات است و کلیات را فدای خودخواه هایمان نکنیم. بیاتیید یک بار دست در دست هم بدهیم و برای پرستاری کار کنیم.

حرف بسیار است و من کوشیدم داغ نشوم که طول ندهم کلام را ،

در پایان می خواه همدیگر را حلال کنیم و مقابل هم نایستیم. گرچه این مقابل هم ایستادن از سمت اعضای شورای عالی والبه اطرافیان جناب میریابیگی انجام می شود که نمونه هایش را بسیار دیده اند همکاران! اما در سال جدید منشی جدید خواهیم داشت و با پرستاران جنگ نمی کنیم مگر کسی که مقابل پرستاری باشد....

امیدوارم سال نود و چهار ، سال شکوفایی پرستاری این مرزو بوم باشد...

ورود به نود و چهار باید با تحول خودمان همرا ه باشد که بتوانیم نظارت مخالف را بشنویم و اگر پاسخ در خوری داشتیم بگوییم و نداشتیم بپذیریم...

به امید اتحاد آگاهانه ی پرستاران در تمام زمینه های صنفی

سال بر همه خوب و خوش...

از کودکی به یاد دارم که بزرگترها همیشه می گفتند: هر چیزی که خیلی تبلیغ می شود جنس بنجل است، جنس خوب نیاز به تبلیغ ندارد.

این مثل درباره ی عملکردها هم صدق می کند، خود عملکرد مورد ارزیابی قرار نمی گیرد و اصولا نتایج اهمیت دارد. شاید روشها برای قانون گذاران و ناظران و منتقدان اهمیت داشته باشد ولی برای کاربران چیزی که مهم است نتایج حاصل است، حال اینکه این نتایج از چه مسیری به دست آمده برایشان اهمیتی ندارد.

اینها را پیش مقدمه گفتم تا به حرفهای پایانی جناب میرزابیگی برسم، و خواننده هم پیش زمینه ای داشته باشد، البته پاسخ اصلی را با ارسال تمام دیدگاههای دوستان و همکاران در یک ارسال تقدیم خواهم کرد:

سال هفتادو یک که وارد بیمارستان شدم نه نظام پرستاری داشتیم و نه معاونت و نه ...اما جایگاه پرستاری بسیار ویژه بود،  مترونها قدرتی بسیاری داشتند و سرپرستاران برای پزشکان و ... از هر نظر تعیین تکلیف می کردند.

در سیستم هر کس وظیفه ی خودش را انجام میداد و کمک بهیاران کارهای اولیه و بهیاران و پرستاران کارهای درمانی و پیگیری را انجام می دادند. اما روز به روز تا به امروز از ارج و قرب پرستاری کاسته شده است.

البته دیدگاه مردم به خود کلمه ی پرستار دید یک شغل خدماتی بود و تقریبا هنوز هم هست گرچه کمی بهتر شده است اما همه ی آگهیها و..... اثبات این مطلب است که مردم پرستاری را نمی شناسند.

آن روزها اختلاف پرداختها نهایتا پنج برابر بود که البته تعداد بسیار کمی چنین دریافتیی داشتند وگرنه اختلاف پرداخت بیش از سه برابر نمی شد.

جناب میرزابیگی که اولین بار است چنین ارسالی در چندین سال ریاستش ارسال کرده ، نکات بسیاری را فراموش کرده است و اولین نکته عذرخواهی بابت رفتار خود و همکارانش در قبال پرستاران است.

ایشان که متولی پرستاری بوده اند(در جامه ی معاون پرستاری یا ریاست سازمان فرقی ندارد) چگونه به افراد حوزه ی ریاست و معاونتش اجازه می دهد که به پرستاران توهین کنند و می نشیند و گوش فرا می دهد و پوزخند می زند؟

اما بهتر است به حرفهای خودشان دقیق شویم:

همواره ساختن در زمین خالی از ساختن در روی بنای خراب سخت تر است، لذا صرف بنا نهادن مایه ی افتخار نیست و به قوال سعدی علیه الرحمه:

تهی پای رفتن به از کفش تنگ....

برادر گرامی! سازمان و معاونت هرف نیستند ، وسیله اند؛ وسیله ی ارتقای جایگاه پرستاری، وسیله بهبود خدمات پرستاران، وسیله ی ارتقای سطح آسایش پرستاران که منجر به ارائه ی خدمات بهتر به مردم می شود ....

بنا بر این وسیله ای که تو را به مقصد نرساند چه افتخاری دارد؟ ماشینی که هر صد متر جوش می اورد و پنچر می شود و فرمانش در می رود و..... به درد سفر نمی خورد.

سازمانی که در خدمت صنفش نباشد به چه درد صنف می خورد؟ چطور می تواند مایه ی افتخار باشد؟

من متوجه ارتقای مسیر شغلی نشدم که یعنی چه؟

اما استخدام این همه کارمند در سازمانها و ادارات مختلف دولتی و در وزارت بهداشت چه ربطی به نظام پرستاری دارد؟ اگر این استخدامها در زمانی بود و در جایگاهی بود که نیروها در کمترین حد استانداردها موجود بودند و استخدامی صورت می گرفت با فشار نظام پرستاری باز یک حرفی بود اما شما که افتخار می کنید پرستاران استخدام شده اند و به بیست و سه هزار پرستار استخدامی اشاره می کنید باز که الان از ده سال قبل عقبتریم از نظر تعداد پرستار به بیمار.

مگر دولت قبلی فقط در حوزه ی پرستاری استخدام داشت که شما چنین سند افتخاری رو می کنید؟

افتخارمی کنید به تصویب قوانینی که اجرا نشده اند!!! وخودتان هم مدام می گویید که این قانون به نفع پرستاران نیست!!!!

بهره وری که نصفه و نیمه اجرا شده و کسی هم پیگیرش نیست. تعرفه گذاری هم که اصلا کسی زیر بارش نمی رود. خوب خروجی این همه تلاش شما دو چیز بیهوده است.

مثل این است که کارخانه ای احداث کنی که ظرف مایع تولید کند و همه ی ظرفها را از دوسر سوراخ بیرون دهد،  این چه کارخانه ایست؟

خود آن کارخانه هدف نیست ....

از قوانین هر چه به ضرر پرستار بوده بلافاصله و بدون ابلاغ اجرایی شده است و هر چه به نفع بوده اجرا نشده است.

قطعا به خاطر ندارید که من (محمود عمیدی) چندین چهار شنبه به شما بابت مسائل مختلفی زنگ زدم، یکی از آنها همین بهره وری بود که گفتم : جناب میرزابیگی!  لطفا الان که فضا محیاست دنبال اجرایی کردن مزایای مشاغل سخت برای پرستاری باشید که بهترین بهره وری است.

آن روزها شما چهار شنبه ها تلفنی در خدمت پرستاران بودید. هنوز هم معتقدم اجرایی کردن مزایای مشاغل سخت در پرستاری بسیار مقرون به صرفه تر از بهره وری بود و هست.

اما تعرفه ها هم مسیر اشتباهی بوده که رفته اید، جای این قانون می توانستید با استفاده از تجربیات دیگر کشورها راهکارهای موثرتری ارائه بدهید ولی این کار به تبعیت از تعرفه های پزشکی صورت پذیرفته است و برای خودش راهکاری است اما وقتی موجب افتخار است که اجرای آن باعث بهبود وضع معیشت پرستاران و بهبود کیفیت ارائه ی خدمات به بیماران شود که البته در صورت اجرای درست تا حدودی خواهد شد.(گرچه هنوز معتقدم راهکار بهتری بوده و هست ولی الان دیگر نه فضای آن روزه وجود دارد و نه به نفع پرستاری است که دنبال راهکاری جدید باشد که آن هم سالها طول بکشد و بعد به تجمع و ..... برسد)

صدور بخشنامه به خودی خود چه ارزشی دارد؟ شما هر روز صبح بخشنامه ای صادر کنید و ....  اینها برای ما اهمیت ندارد، چیزی که مهم است تاثیری است که این بخشنامه ها و... در معیشت و نحوه ی کار ما دارد.

اما در مورد در آمدها به سالی یک میلیارد و پانصد میلیون به اضافه ی حق عضویتها اشاره نکردید!! ضمن اینکه اگر شما رفتارتان و کردارتان درست بود الان باید سالی نزدیک دویست هزار نفر حق عضویت واریز می کردند و از شما حمایت...

شما کاری کردید که در انتخابات قبلی در تهران فقط هزار نفر آن هم با داستانهایی که خود میدانید پای صندوق رای امدند، البته از هزار نفر تعداد بسیاری پرستار نبودند و با کارت پرستاران رای دادند(بماند اینها و گذشته)

شما در حوزه ی آموزش و رفاهی هم فقط تجاری فکر کردید و می کنید. در کدام پروژه نسبت به قیمت منطقه مبالغ دریافتی کمتر بود؟

راستی به مدیر عامل شرکت تعاونی پرستاران چقدر حقوق می دادید؟ ایشان اهل کدام شهر کشور بودند و راستی از کدام صنف؟

آیا همه ی پروژه ها مانند پروژه ی مشهد بوده است؟ سه میلیارد پول از چند سال پیش در کدام حسابها می چرخد؟ در دست چه کسانی می چرخد؟

سودش را به چه کسانی می دهید؟ چرا تاریخ ثبت شرکت رفاه پرستاران بعد از دریافت پول از پرستاران بابت این پروژه است؟ چرا ...

استانداردها و کیفیتهای بالای خدمات پرستاری در سالهای مختلف حاصل تلاشها و جاتن کندنهای پرستاران بالین بوده و هست.

من وقتی مسئول جایی بودم در جلسه ی سرپرستاران که همه سرخوش از موفقیت در بازرسی به عمل آمده بودند گفتم: این موفقیت حاصل تلاش همکاران است و ما کمترین سهم را داریم. متاسفانه همه ی سرپرستاران به من تاختند و...

الان هم به شما میگویم که اینها که شما به آن افتخار می کنید حاصل کمردردها، دیسک کمرها، روان پریشیها، انواع بیماریها و ناتوانیهای فشار کاری بر پرستاران بوده است.

به شرح وظایف اشاره می کنید و این نشان می دهد که اصلا از اوضاع پرستاری خبر ندارید!!! کدام شرح وظایف؟ یک پرستار بالین نمی تواند ادعا کند که شرح وظایفش روشن است و واضح و بر اساس آن عمل می کند، پرستاران در استثمار کامل به سر می برند و شما به این اوضاع افتخار می کنید!

راستی ! راه اندازی مقاطع تحصیلی کار شماست یا وزارت بهداشت؟ این همه مقطع تحصیلی که در صنفهای مختلف به وجود آمده کار شماست؟  این همه رشته ی جدید به مقاطع مختلف تحصیلی اضافه شده کار شماست؟

شما گمان می کنم به خاطر اینکه به چنین مشاغلی (افزودن مقاطع و رشته های تحصیلی، تجارت در نظام پرستاری در پروژه های رفاهی و برگزاری کلاسهای آموزشی با هزینه هایی بیشتر یا در سطح کلاهای خصوصی ....) مشغول بوده اید ، از کار اصلیتان که همانا ارتقای سطح صنفی و اجتماعی  و ارتقای سطح معیشتی و کیفیت خدمات و رعایت استانداردهای پرستاری بوده است غافل شده اید. بزرگترین دست آورد شما این بوده است که امروزه پرستاران مقابل شما ایستاده اند و برای تکذیب هر ادعایتان صدهادلیل ومدرک رو می کنند.

قطعا در ارسالی دیگر این نوشته ها را که دقیقا بر واقعیتهای جامعه ی پرستاری و کلا سیستم درمان ما دلالت دارند برای روشن شدن موضوع ارسال خواهم کرد. باور کنید که اگر ارسالی مثبت یا منفی باشد بدون دخل وتصرف خواهم نگاشت.

شما گویا هنوز در خواب سیر می کنید، بیدارتان نخواهد کرد این حرفها ، اما واقعیتها را گفتن وظیفه ی ماست.....

ادامه دارد....

من هر بار که حرفی از این دشمنان پرستاری (اعضای شورای عالی نظام پرستاری) حرفی در رسانه ها می بینم یاد ماجرای آن خرس و کوبیدن سنگ بر فرق مرد نمی افتم:

سنگ روی خفته را خشخاش کرد          این مثل بر جمله عالم فاش کرد....

مثلش را ذکر نمی کنم، اما حرفهای اخیر قائم مقام نشان می دهد که رئیس بد کسی را جای خودش نگذاشته و خوش خدمتی این قائم مقام به وزارت کمتر از خودش نیست.

آقای نجاتیان در افاضات اخیرشان فرموده اند که ما از شورای عالی بیمه خواستیم که تعرفه های پرستاری را از دستور کارشان خارج کنند!!!!

خوب برادر من! اگر این دوستان با دستورات شما کار می کنند چرا دستور نمی دهید که تمام تعرفه های پرستاری را اجرایی کنند؟

دروغ گویی باب شده این روزها، اصلا قرار نبود در این جلسه به تعرفه های پرستاری در مراکز درمانی رسیدگی شود بلکه می خواستند دخل و تصرفی بر تعرفه های در حال اجرای مراکز درمان در منزل بپردازند.....

ضمن اینکه تلاش شما برای جمع آوری امضا از نمایندگان بیهوده است! وقتی قانون مصوب را اجرا نمی کنند و شما دنبال طرحهای جدید می روید دیگر امضا به چه دردی می خورد؟

اصلا مشخص نیست در این کشور فلسفه ی وجودی مجلس برای چیست؟ به هر گوشه از کار که دست می زنی کلی قانون اجرا نشده وجود دارد و کسی هم پیگیر اجرا نیست!!!

ما قبلا با صدها نامه به کمیسیون اصل نود شکایت کرده ایم ولی کسی برایش اهمیت ندارد که قانون اجرا می شود یانه؟

جمع کردن امضا از کسانی که زورشان به وزیر نمی رسد چه فایده ای دارد؟ ضمن اینکه این کارها یعین مذاکره با نماینده های مجلس ، ارسال نامه به رئیس جمهور ، ارسال نامه به خدمت مقام معظم رهبری پیشتر انجام شده است. جالب است که شما بعد از هشت سال و نیزبه تعویق انداختن چهار ماهه ی انتخابات فیلتان یاد هندوستان کرده !!! که بیایید و همه چیز را قبضه کنید و به نام خود سند بزنید و ما پرستاران هم که ساده و بی اطلاعاتیم و زود گول می خوریم و ....

دوباره روز از نو و روزی از نو...

دذوباره شما باشید بازرس شرکتی کذایی برای توجیه پولهای جمع شده از پرستاران و ماهی چقدر هم بابت کاری که نمی کنید حقوق بگیرید. دوباره شما بشوید رئابط بین الملل سازمان  نظام پرستاری و به کشورهای مختلف سفر کنید!

دوباره دوستانتان را به مدیریتهای مختلف بگذارید و (مانند تعاونی مسکن پرستاران) و ماهیانه فلان مقدار که چند برابر دریافتی یک پرستار است که شب بیداری می کشد حقوق بپردازید و در نهایت ،دوباره شما به زیر دستانتان نامه بنویسید و بخواهید که تعرفه های پرستاری را از دستور خارج کنند!!!!!!

جناب نجاتیان! هم اینک این تعرفه ها توسط همکاران ما در مراکز درمان در منزل اجرا شده و مبلغش هم توسط بیمه ها پرداخت می شود! نمی دانستید بدانید!

بدانید که دست شما برای ما رو شده است! و هرگز از کم کاریهایتان نخواهیم گذشت! هرگز شما را به خاطر پشت کردن به قشر پرستاران و تنها گذاشتنشان که می توانست عواقب بسیار بدی برای برخیها داشته باشد

نخواهیم بخشید!

شما را هرگز به خاطر الفاظ زشت و رکیکی که درباره ی ما به کار بردید نخواهیم بخشید!

حتی جنبه ی یک عذرخواهی را هم ندارید! چگونه می شود در جمع منتخبین پرستاری یک عده الفاظی را که شاید سزاوار خودشان باشد به کار می برند و کسی به این سخنان اعتراض نمی کند؟ یعنی میز اینقدر شیرین است؟

بی انصافها! این میزها را که از صدقه ی سری ماها دارید! حتی خیلیها اگر در دانشگاهها سمتی دارند حق السکوت همین میزهایی است که با آرای پرستاران گرفته اند.....

لااقل یکیتان آنجا بلند می شد و اعتراض می کرد! لالاقل یک مرد نه! یک نا نامرد معترض می شد! شما که قائم مقام بودید تذکر می دادید! البته رئیس -معاون هم که حضور داشتند ، لااقل این شخص چیزی می گفت.

اما با حرفهای اخیرتان نمی دانم در صدد تکمیل خوش خدمتی تان به وزارت بهداشتیها هستید یا.....

هر چه هست زیبا نیست! این اقدامات که می گویید همه قبل از شما به دلیل خواب سنگین همه فصلی شما توسط پرستاران انجام شده است! نمایندگان مجلس هر که شنیده اوضاع ما را ، حق را به ما داده و می دهد،تنها راه مانده ی شما پیوستن به جریان خودجوش پرستاران است ، گرچه قطعا در انتخابات پیش رو دیگر نامی از شما از صندوقها خارج نخواهد شد و این را به شواهد و قرائن می گویم اما لااقل در برخورد با همکارانتان منبعد می توانید مدعی شوید که متوجه اشتباهاتتان شدید و توبه کردید.

البته شاید در این سالها اینقدر اندوخته باشید که نیازی به شب کاری و ... نداشته باشید و مجبور نباشید با همکاران رو در رو شوید.

من هرچه لازم بود گفتم. دیگر تصمیم شما چه باشد خود دانید........

اعلام شرایط جدید نحوه محاسبه فوق العاده اضافه کار کارمندان

شورای توسعه مدیریت و سرمایه انسانی دستور العمل اجرایی بند (9) ماده (68) قانون مدیریت خدمات کشوری (فوق العاده اضافه کار، حق التحقیق، حق التدریس، حق الترجمه و حق التالیف) را براساس قانون مدیریت خدمات کشوری ابلاغ کرد.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دولت، شورای توسعه مدیریت و سرمایه انسانی در جلسه مورخ 9/2/1388 بنا به پیشنهاد معاونت توسعه مدیریت و سرمایه انسانی رئیس جمهور و به استناد به جزء "ب" بند (11) ماده واحده قانون بودجه سال 1388 کل کشور، دستور العمل اجرایی پرداخت اضافه کار، حق التحقیق، حق التدریس، حق الترجمه و حق التالیف کارمندان دولت را به شرح زیر تصویب نمود:

الف: اضافه کار

ماده 1- مبلغ اضافه کار کارمندانی که با توجه به سیاستهای ابلاغی از سوی بالاترین مقام دستگاه و یا مقام مجاز از طرف ایشان، موظف به انجام کار اضافی در خارج از ساعات اداری می شوند و انجام اضافه کار آنان به تایید بالاترین مقام واحد متبوعشان می رسد، بر اساس ضوابط زیر تعیین و برقرار می شود.
مبلغ هر ساعت اضافه کار برابر است با مجموع امتیازات شغل، شاغل و مدیریت ضربدر ضریب ریال سالی (600 ریال برای سال 1388) تقسیم بر 176.

ماده 2- حداکثر اضافه کار ساعتی کارمندان (175) ساعت در ماه تعیین می شود، مشروط بر آنکه مجموع مبلغ اضافه کار و حق التدریسی پرداختی به کارمندان در یک ماه، از حداکثر (50) درصد حقوق ثابت و فوق العاده های مستمر وی تجاوز ننماید.

ماده 3- حداکثر تا بیست درصد کارمندان هر دستگاه اجرایی که وضعیت شغلی آنها ضرورت انجام اضافه کار بیشتر را ایجاب می نماید، بر اساس دستور العمل صادره از سوی بالاترین مقام دستگاه از محدودیت سقف پنجاه درصد موضوع ماده (2) این دستور العمل مستثنی می باشند.

تبصره - کارمندانی که در اجرای این ماده به خارج از محل خدمت خود اعزام شده و از حق ماموریت برخوردار می شوند از اضافه کار موضوع این ماده برای ایام ماموریت برخوردار نخواهند شد و لیکن چنانچه مجبور به انجام کار اضافی بر اساس مفاد ماده یک این آیین نامه شوند، پرداخت اضافه کار به آنان با رعایت ماده (2) و (3) این دستور العمل بلامانع خواهد بود.

:: موضوعات مرتبط: قوانین مرتبط با پرستاری، ،
:: برچسب‌ها: اضافه کار"نحوه ی محاسبه ی اضافه کار" اضافه کاری کارمندان",