امروزه در دنیا در تمام زمینه ها استاندارد معیار کیفیت کالاها و خدمات مختلف است و حتی ارزش پولی یک کالا را استانداردها تعیین می کنند.
در حوزه ی خدمات پرستاری نیز چنین استانداردهایی وجود دارد و این استاندارها اغلب به حد اقل ها اشاره دارد و شرایط بهتر از آن را ایده آل می داند.طبق کتاب مرجع استانداردهای خدمات پرستاری وضعیت مطلوب در بخشهای عمومی یک پرستار به چهار بیمار است و افزایش تعداد بیماران به شش 14% و افزایش به هشت نفر 31% مرگ و میر بیماران را افزایش می دهد.
البته این ارقام در صورتی است که پرستاران با یک شیفت کاری خدمت کنند و در یک بیمارستان، حالا کاملا قابل حس است که دادن بیش از ده بیمار به یک پرستار بسیار خسته چقدر مرگ و میر را افزایش می دهد.
البته این فقط درباره ی مرگ و میر بوده و افزایش تعداد پرستار به بیمار یا همان تعداد تخت باعٍث کاهش عفونتهای بیمارستانی مانند عفونتهای تنفسی و ادراری و حتی شوک می شود.
همچنین تعدا کم پرستاران به بیماران باعث کاهش امنیت خود پرستاران شده و ایشان را نه تنها در معرض عوارض روحی روانی بیشتری قرار داده،بلکه از نظر بروز عوارض جسمی نیز در شرایط بسیار بدتری قرار می دهد و ریسک آسیب های بیمارستانی مانند آسیب با سرسوزن را افزایش می دهد.آمار ارایه شده در کتاب مرجع خدمات پرستاری مربوط به حدود هشت سال پیش و سال 85 است که قطعا سطح مراقبتها نسبت به آن سالها بسیار بیشتر شده و بیماریهای نوظهور فراوانی همه گیری گه گیری داشته است.
اما برای روشنتر شدن وضعیت وخیم پرستاری در ایران به استانداردهای ذکر شده در این کتاب اشاره ای می کنم که در صفحات هشتادو دو تا هشتاد و هشت ذکر شده است:
جدول استاندارد در سال 2001 در استرالیا:
بخش رده ی بیمارستان شیفت صبح شیفت عصر و شب
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
بخش داخلی - جراحی درجه ی 1 1 به 4 +مسئول شیفت 1 به 4 +مسئول شیفت
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
بخش داخلی و جراحی درجه ی 3 1به 5 +مسئول شیفت 1 به 6 +مسئول شیفت
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
در کالیفرنیا در سال 2004 این نسبتها اعلام شده است:
بخش نسبت پرستار به بیمار
سی سی یو 1 به 2
آی سی یو 1 به 2
سوختگی 1 به 2
داخلی و جراحی 1 به 6
انکو لوژی 1 به 5
البته در این آمار مسئولین واحدها و مسئولین شیفتها محاسبه نشده و به افراد بالا باید اضافه شوند و این در بدترین شرایط تعریف شده است. یعنی این آمار فقط به پرستاران بالین تعلق دارد و کسانی که مستقیم به بیماران خدمات می دهند و پرسنل ستاد مانند مسئول بخش یا شیفت ، سوپروایزر و ... محاسبه نمی شود.
موضوع مهمی که درباره ی آمارهای اعلام شده در ایران حایز اهمیت است این است که در آمار مراکز ما تعداد پرسنل پرستاری اتاق عمل، دفتر پرستاری مسئولان شیفتها، مسئولان بخشها، پرستاران کنترل عفونت و پرستارانی که در واحدهای غیر بالین مانند کنترل عفونت و اعتبار بخشی و آموزش و... مشغول به کارندجزو آمار پرستاران می آید در حالیکه این افراد باید از تعداد کل پرستاران یک بیمارستان کسر گردند، چرا که مستقیما خدماتی به بیماران نمی دهند.
جالب است که در سال هشتاد و پنج آمار کلی هشت بیمارستان توسط نظام پرستاری جمع آوری شده است که در کتاب موجود است، اما کل تعداد تخت این هشت بیمارستان 2183 تخت فعال و کل تعداد پرستاران و بهیاران این مراکز 1051 نفر سر شماری شده است.
با تقسیم 1051 پرستار بر 2183 تخت به عدد 48/ (چهل و هشت صدم)پرستار برای هر تخت می رسیم و این در حالی است که کل پرستاران بیمارستان ها در این آمار لحاظ شده است. و حتی ممکن است در زمانهای مختلف از این تعداد پرستار چند نفری در مرخصی زایمان یا استعلاجی و مرخصی ... باشند.
به این اوضاع همانطور که واضح بود و هست باید شرایط کاری پرستاران را نیز اضافه کنیم. یعنی پرستاری با خستگی کار و فرسودگی زیاد پا به بخش می گذارد. از بیمارستانی دیگر کوله بار خستگی اش را می آورد و پهن می کند.
ضمن اینکه در ایران شرح وظایف پرستاران هم متفاوت است و کارهای اضافی بسیاری باید انجام دهند یعنی با این حساب می توان گفت که اثر بخشی پرستاران در بخشها نصف می ضود و قطعا ریسک قرار گرفتن بیماران در خطر مرگ و ..... چند صد درصد افزایش می یابد.
پرستاران فرصت نمی کنند تا مطالعه کنند و برای بیمارانشان فرآیند بنویسند تا بعد از ترخیص از بیمارستانها مورد بررسی و رسیدگی باشند.
البته نکته ی مهمتر از تمام اینها نحوه ی محاسبه ی استانداردها و دادن رتبه یا درجه به بیمارستانهاست یعنی بیمارستانی در جه ی یک است که کل استانداردها در آنها رعایت شده باشد اما متاسفانه اساسی ترین اصل در تعریف درجه ی بیمارستانها نیروی انسانی و ماندگاری پزشکان در مراکز است که هیچ کدام ازاینها در عالم واقعی در پایین ترین حدود استانداردها هم نیست و خود پرستاران که بیشترین ساعات را با بیماران می گذرانند در حد چند برابر استاندارد (حداقل دوبرابر ) کار می کنند و تعدادشان بسیار کمتر از استاندارد است.
طبق محاسبات اعلام شده ی در متن بالا مشاهده می شود که نیروی پرستاری در حد یک پنجم پایینترین حد استاندارد است و متاسفانه پولی که از مردم دریافت می شود در حد بیمارستانهای درجه ی یک است و اگر به گواهی های داده شده به بیمارستانها رجوع کنیم می بینیم که در ایران بیمارستان درجه ی دو و سه کمتر داریم و اغلب درجه ی یک اعلام می شوند ، حتی معروفترین و بهترین بیمارستانهای خصوصی هم از این استانداردها رو سفید بیرون نمی آیند، مراکز دولتی و دانشگاهی که جای خود دارد.
حرف بسیار است اما در خانه اگر کس است یک حرف بس است....
خانه از پای بست ویران است خواجه در بند نقش ایوان است.....
نظرات شما عزیزان:
پرستار خصوصی(اتاق عمل) 
ساعت11:09---17 اسفند 1393
سلام تشکر اززحمات
من هم خواستم بگویم این مطالب باید بارها درروزنامه هاورسانه ها مطرح شود تا هم مردم وهم مسیولین بدانند
درضمن اگرفکرمیکنید بیمارستان خصوصی استاندارد را بیشتررعایت میکنداینطورنیست تخت وبسیاری وسایل وماشین بیهوشی و...که متعلق به 20یا30 سال قبل است تعداد پرسنل حداقل است وبه یک معنی استثمارودرعوض جراحان با یک عمل 45 دقیقه ای از 9میلیون به بالا نصیب شان میشود برای بیمار هم که ظاهرسازی وریاکاری میکنند
هرچه بگویم کم است انقدر دلم پرازدرد است
خدانگهدارتان
Goli
ساعت6:48---17 اسفند 1393
متاسفانه مسولين برنامه ريزي ما از غير پرستاري هستند و درك اين استانداردها براشون مشكل هست
صوفیا رشیدی
ساعت0:37---17 اسفند 1393
سلام . آقای عمیدی تشکر فراوان از مطالبتان . امروز جامعه پرستاری به آگاهی نیاز دارد . خیلی از مشکلات صنفی ما بعلت اینست که همکاران با حقوق قانونی و صنفی خود آگاه و آشنا نیستند .
لطفا مطالب وبلاگ و سایت در فضاهای بیرون از مجاز هم اطلاع رسانی شود
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
